شبنمی اما هستم
سکوت ..سکوت..سکوت
شب میشکند در چشمان خیسم
و تنهایی...
بهانه ایست برای بودن...
با تو بودن
تویی که صدایت را
در ترانه باران شنیدم
که دیشب
خاک برگهای سبز درخت را میشست
و تا سحر در آغوش انتظار
تو را میجستم که در پنهانی مهتاب
پشت پرچین باغ ابرها
چهره اش را میکشید در هم
دل من دریاچه ای تیره ست
ای مهتاب نور افشان بر من بتاب
با تو گفتم ...عشق را دلیلی نیست
تنها حضوریست که به بی دلیلی
هر آنچه فراتر از ذهن ماست
جاریست
و
سکوت...سکوت ..سکوت
میشد حتی در سکوت لبانت
ترانه شکوفایی یک غنچه در دور دست را شنید
همسفر شد با رویا
در خواب چشم تو ...دوید
دیشب تمام خواب من پر بود
از خیسی علفزارهای دشت
شکوه خوابیدن در زیر سقف آسمان
تا سحر ستاره ها را به ضیافت
چشمان خواب آلود خواندن
و با لطافت حریر شب
در جنگل رویاها
بذر نگاه تو را کاشتن
دریافتم ..دلم دریا نیست
تا تو آسمانی باشی
برای نقاشی رنگ زندگی در من
شبنمی اما هستم
شبنمی که رقصان میغلتید تا صبح
در آغوش خیس گیاهی روییده در علفزار
تا سحر...
آفتاب حضورت را در کوچکی زلال بودنش
میزبان باشد
تو سکوت کردی و نمیدانستی
در سکوت میتواند زلالترین ترانه حضور را
شنید
عشق در کلام به حبس میاید
لا به لای واژه های زندان
در سکوت تو اما...
عشق ..
با تمام بی انتهایی معنایش جاریست
کلمات کلیدی :
